کم آوردن زمان در 24 ساعت!

کاشکی شبانه روز به جای 24 ساعت مثلاً 30 ساعت می بود ........

اصلا نمی فهمم که کِی صبح شب میشه و کی شب به صبح می رسه ... روزهامون به سرعت برق می گذره و نوگلم جلوی چشمام هر روز بزرگ و بزرگ تر میشه و من هنوز خیلی کارا باید براش انجام بدم که هر روز فرصت نمی کنم ... خیلی چیزا باید براش اینجا بنویسم ولی لحظه ای خالی پیدا نمی کنم ... تمام خاطرات این روزهای قشنگمون داره خلاصه میشه به همین عکسا و فیلمها ...

درسته که گذر زمان خیلی سریع داره اتفاق میوفته ، ولی انگار سختی ها و دشواری های این راه هم با سرعت (ی کمی کمتر از گذر زمان!) در حال پیشرفت اند... با بزرگ تر شدنِ گلشید، همه چیز همراهش داره بزرگ میشه ... هر روز انرژی بیشتری نسبت به روز قبل باید داشته باشم ... هر روز تحرک و فعالیتش بیشتر میشه ... خواسته ها و نیازهاش به من بیشتر میشه ... هر روز احتیاج به بازی ها و حتی حرف های جدید داره .... از ساعت 6 صبح تا 10 شب ... بجز 5 یا 6 بار خواب نیم ساعته در طول روز، زمان دیگه ای برای استراحت گلشید و البته من! نیست ...

با تمام سختی هایی که توی این روزها بهم وارد میشه، تنها چیزی که اذیتم می کنه و گذر زمان رو کمی برام دشوار کرده، نبودن بابی امینه .... کار و فعالیتی که قرار بود تا آخر تابستون تموم بشه، هنوز هم ادامه داره و با باز شدن مدارس درگیری و مشغله ش بیشتر هم شده ... از این که می بینم اینقدر فعالیت میکنه و شغلش رو دوست داره و برای پیشرفت خودش و زندگیمون تلاش می کنه، بهش افتخار می کنم و خیلی شادانم ، ولی اگه زمان بیشتری رو می تونست کنارم باشه، با عشق و آرامشی که توی نگاش، توی صداش، توی دستاش و توی حرفاش هست، همه چیز شیرین تر و شیرین تر و شیرین تر میشد...

البته از حق نمیگذرم، اون ساعت هایی هم که پیشمونه، ذره ای از محبت و توجه دریغ نمی کنه .... اصلا من هر روز انرژی جدیدم رو از همین ذره ذره ها می گیرم و ذخیره می کنم ...

عاشقانه دوستتون دارم (هم تو که رو به دوربینی و هم تو که پشت به دوربین!)

... با آرزوی این که هر روزمون شادتر از دیروز باشه ...