به پیشواز بی خوابی های شبانه

همچنان شب ها رو در بی خوابی به سر می برم. شب تا صبح از پنجره به آسمون نگاه می کنم. الان هم دقیقا سه روزه که بارون میاد و هوا سرد شده ولی چونکه من دمای بدنم خیلی بالاست پنجره رو هم باز میکنم، طفلکی امین سرماخورده ولی کاری نمی تونم بکنم!...

کم کم دیگه دارم از این بی خوابی ها کلافه میشم... دم دم های صبح با شنیدن صدای اذان، کم کم خوابم می گیره!... و تقریبا بعد از ۴ ساعت خواب، دوباره بیدار میشم... یعنی در کل شبانه روز حدود ۴ ساعت می خوابم!!!

به هر کی که میگم اینجوری شدم، میگه: طبیعیه!

کلا توی این دوره هر بلایی که سرت میاد و هر دردی که میکشی => طبیعیه!!!

مثل:

دل درد => طبیعیه

کمر درد => طبیعیه

درد استخوان های لگن => طبیعیه

درد کشاله های ران  => طبیعیه

سر درد => طبیعیه

ورم دست و پا => طبیعیه

لک های قهوه ای خیلی زشت روی صورت و تمام بدن (که هیچ وقت پاک نخواهند شد) => طبیعیه

ترک های پوستی (که اینا هم تا همیشه همراهت می مونه) => طبیعیه

احساس گرمای شدید و گُر گرفتگی => طبیعیه

درد عصب سیاتیک (حتی اگه فلج ت کنه و یه پاتو از کار بندازه) => طبیعیه و هیچ درمانی نداره!

و خیلی چیزای دیگه (راه رفتنای پنگوئنی، ناراحت نشستن، سرپا موندن و پیاده روی همراه با درد و....)

ولی شبا وقتی که خوابم نمی گیره و  بیدارم و به خاطر داشتن این همه درد حتی پهلو به پهلو هم نمی تونم بشم، خودم رو با خیال تو آروم می کنم...

همه ش اون لحظه ای رو تصور می کنم که تو به دنیا اومدی و پرستارای بیمارستان تو رو به من میدن و من برای اولین بار می بینیمت و بوت می کنم و می بوسمت...

برای رسیدن به اون لحظه دارم روزهارو یکی یکی می شمارم و هر صبحم رو به شب میرسونم... و چقدر هم کُند میگذرن روزها...

(البته می دونم که داری کم کم منو آماده می کنی واسه موقع اومدنت که بتونم باهات تا صبح بیدار بمونم  )